Τιμούμε την ελιά ως σύμβολο, αλλά δεν την εκτιμούμε ως αστικό πράσινο…

Κάνω σκέψεις… Σκέψεις αρνητικές για τον Έλληνα, για τον κακό πολίτη… Αυτόν που δε σέβεται το πράσινο, τον κοινό χώρο, τις ποιότητες και τις αξίες της πόλης του, τη φυσική κι εντέλει ανθρώπινη ζωή (αφού η ανθρώπινη ζωή συναρτάται με τη φυσική…) Ιδέστε πώς συμπεριφέρεται στην ελιά του πεζοδρομίου, αυτήν που αποτέλεσε κάποτε μέλος μιας όμορφης δενδροστοιχίας του δρόμου του… Καρατόμησε το δένδρο διότι τον “ενοχλούσε” -του “έκοβε” προφανώς τη θέα του καταστήματός του. Το δένδρο όμως, η ταπεινή ελιά, παρά τ’ ό,τι της αφαιρέθη και μέρος του φλοιού, δείχνοντας τη θέλησή της για ζωή τίναξε βλαστό και αναστήθη! Θα τα καταφέρει; Μάλλον όχι, αφού θα παρέμβει και πάλι ο κακός Έλληνας για να τη νεκρώσει…
Η δύναμη για ζωή δείχνεται τόσο δυνατά, που συγκινεί, και κάμει τη φύση το αξιακό παράδειγμα για τον άνθρωπο, που, αλί, δε βλέπεται από τον κακό Έλληνα, ο οποίος παραστρατεί όντας αλλότριος με τα ουσιαστικά του βίου!