Το βανδαλισμένο πράσινο……

(φωτογραφίες: η μικρή λεύκη του πεζοδρομίου βανδαλισμένη πριν αρκετό καιρό και εξαφανισμένη σήμερα!)

Ο Έλληνας σήμερα νοιάζεται για τον μικροχώρο του, λίγο τον απασχολούν τα κοινά. Νοιάζεται για την εύρυθμη λειτουργία κάθε πράγματος που μηχανικά τον ικμάζει, καθώς και για την με εναγώνια προσπάθεια εύρεσης επιθεμάτων για την κάλυψη των πολλών κενών της άχαρης κι άτολμης ζωής του. Τα άγχη πολυτελείας, οι πόνοι των σύγχρονων παθών του, είναι κείνα τα στοιχεία που κυριαρχούν και καταλύουν κάθε δημιουργική σκέψη, υπερισχύοντας των ουσιαστικών προβλημάτων του. Όλα τούτα έχουν απομακρύνει τον Νεοέλληνα από τη φύση και τον έκαμαν θεατή, παρά κοινωνό στα γύρα. Η φύση, έτσι, στέκεται μακριά, παρατηρείται πλέον μηχανικά, με λύπη για την απώλειά της ή με αδιαφορία.
Εκτός όμως από αδιάφορος για το γύρω του, ο Έλληνας γίνεται φορές και κακός με αυτό. Όχι απλά δεν το υπολογίζει, αλλά το καταστρέφει με το πώς το αντιμετωπίζει! Ιδέστε μια προσωπική μου εμπειρία.
Στον Άγιο Αντώνιο Περιστερίου, στην Ψαρών, στο πεζοδρόμιο εμπρός από την είσοδο του 3ου Γυμνασίου Περιστερίου, είχαν φυτευθεί πριν καιρό δύο δενδράκια λεύκης, αφενός για τον καλλωπισμό της εισόδου του σχολείου, αφετέρου για ν’ αποτελέσουν μέρος της κακότυχης ομολογουμένως δενδροστοιχίας της οδού, που διεκόπτετο στο σημείο αυτό, χωρίς δένδρα στην εν λόγω θέση. Τα δενδράκια αυτά βανδαλίστηκαν άσχημα, σε σημείο που απέμειναν μόνο τα στελέχη τους, κι αυτά μισοξεραμένα. Δεν ήθελα να πιστεύω ότι το έκαναν μαθητές του σχολείου, ώσπου το διαπίστωσα μια φορά που διερχόμουν από εκεί για το σταθμό του ΜΕΤΡΟ, καθώς κάνω καθημερινώς τη συγκεκριμένη διαδρομή, όταν είδα μαθητές στο σχόλασμα του σχολείου να τα πετσοκόβουν για «πλάκα» και να τα ποδοτατούν.
Τα δενδράκια όμως δεν το «έβαλαν κάτω», άντεξαν το βανδαλισμό. Μπόρεσαν και τίναξαν νέους βλαστούς και με το τέλος της σχολικής χρονιάς, που έλειψαν οι μαθητές, θυσανώθηκαν σε σημείο μάλιστα που λίγο καιρό πριν ανοίξουν τα σχολεία για τη νέα σχολική χρονιά, με δυσκολία περνούσες από το πεζοδρόμιο λόγω της έντονης θυσανωτής ανάπτυξής τους. Ένα πρωινό μάλιστα, πριν ακόμα αρχίσει η σχολική χρονιά, υπάλληλοι του Δήμου Περιστερίου, σε μια σωστή τους ενέργεια, περιποιήθηκαν τα «ηρωικά» τούτα δενδράκια, αφαιρώντας την πολλαπλή ριζοβλάστηση και κρατώντας ένα κύριο στέλεχος, τ’ οποίο και συγκράτησαν σε πάσσαλο, ώστε να είναι δυνατό ν’ αναπτυχθεί καθ’ ύψος το δημιουργηθέν δενδρύλλιο.
Σήμερα (αναφέρομαι στην 1η Οκτωβρίου 2019) εάν διέλθετε απ’ εκεί Συνέλληνες, θα διαπιστώσετε ότι τα δενδράκια δεν υπάρχουν. Βανδαλίστηκαν και πάλι, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και αποκόπηκαν έρριζα!
Παιδείας εγκώμιον!
Βρίσκω δόκιμο στην παρούσα στιγμή να παρεμβληθεί ο ποιητής:

«Προς χάριν της κυκλοφορίας
των ευγενών μας των ποδών
εκόψαμεν τας ακακίας

εις του Σταδίου την οδόν.

Ήσαν οι δόλιες α κ α κ ί ε ς
κι εθεωρούντο περιττές ̇

αν ήτανε κι αυτές κ α κ ί ε ς,
δε θα τις κόβαμε ποτές».

(«Στις ακακίες», Πολύβιος Δημητρακόπουλος)

(από το βιβλίο μου «ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ», έκδοση ιδίου, Αθήνα 2020, https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=55012