Βουλιάζεις κόσμε,σε ατέλειωτο βαθύ σκοτάδι
Βαρύς χειμώνας, ολόκληρη την πλάση την σκεπάζει

Τριγύρω δέντρα, δίχως πουλιά να κελαηδάνε
Πεσμένα φύλλα, τσακάλια και ανόμων πόδια τα πατάνε

Ορδές βαρβάρων,που δεν γνωρίζουν δίκιο,που δεν λεν τη λέξη μάνα
ποδοπατάνε τις ψυχές γελώντας, όπως κλωτσούν τη μπάλα στην αλάνα

Ίχνη στο χιόνι,μοιάζουν αγγέλοι που απ’τα σύννεφα έχουν πέσει
Γρήγορα είδαν,πως στον κόσμο μας ποτέ δεν είχαν θέση

Μιλούν για αγάπη,μα με μίσος προσπαθούν να την κερδίσουν
Ανόητοι είρωνες, ανίκανοι ολωσδιόλου να αγαπήσουν

Είναι οι φίλοι,οι γνωστοί μας τα παιδιά μας
Είμαστε εμείς ,που ζούμε αδιάφοροι κλεισμένοι στα κλουβιά μας

Και ενώ η ζωή τρέχει ασθμαίνουσα τον χρόνο να προφτάσει
Εμείς, αμέριμνοι στον καναπέ αλλάζουμε στάση

Όλα μας φταίνε,η μοίρα ,η κακιά η ώρα, η ανεργία,
Του γείτονα η κόρη, που δεν μας μίλησε η Μαρία,

Ένας εχθρός αόρατος βάλθηκε να μας αφανίσει
μα εμείς διαμαρτυρόμαστε γιατί μας κόψαν κλήση

Και κοίτα πόσο γρήγορα αλήθεια φεύγει η ώρα
Ποιός τάχα θα αντισταθεί,για τέτοια είμαστε τώρα;

Τί κι αν το αύριο φαίνεται μακρυά μας πως το σκάει
Εμάς, μόνο το σήμερα μας νοιάζει,κι όπου πάει…….

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.