Οικοπεδοφαγία… του Αντώνη Καπετάνιου

(…) Ο Παναγιώτης Παπαδούκας περιγράφει σε χρονογράφημά του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» (φύλλο της 7ης-10-1971), με παραστατικό τρόπο την κατάσταση που επικρατούσε στα χρόνια της άκρατης οικοπεδοφαγίας και οικοδόμησης: «Οι συστηματικοί οικοπεδοφάγοι, έχουν σε τέτοιο βαθμό ανεπτυγμένο το οικοπεδοφαγικό τους ένστικτο, ώστε συχνά υποδεικνύουν και σε άλλους να προβούν στην καταπάτηση γειτονικού οικοπέδου, χωρίς οι ίδιοι να έχουν προσωπικό συμφέρον! Μόνο καο μόνο για την ικανοποίηση της αδυναμίας των! Έχω υπ’ όψι μου ένα σχτικό περιστατικό, σε προάστιο των Αθηνών, στο οποίον είχε σημειώσει θαυμαστή δράση ένας πατενταρισμένος οικοπεδοφάγος, που πέρασε αρκετές φορές από τα δικαστήρια. Σ’ αυτό το προάστιο, έντιμος άνθρωπος είχε αγοράσει οικόπεδο, το οποίον περιέφραξε κι έχτισε ένα σπίτι με τον απαραίτητο κήπο. Ένα απόγευμα τον πλησιάζει ο οικοπεδοφάγος και του λέει:
– Γιατί περιόρισες το περίφραγμα έως εδώ;
Ως εδώ αγόρασα
Ναι, αλλά δικαιούσαι να πάρεις άλλα τέσσερα μέτρα από πίσω
Πώς δικαιούμαι, δηλαδή;
Εκεί πήρχε ιδιωτικός δρόμος οκτώ μέτρων. Μισό παίρνεις εσύ, μισό ο άλλος!
Κι αν βρω τον μπελά μου;
Μωρέ κάνε ότι σου λέω και… εδώ ειμ’ εγώ!
…
Και μια νύχτα το περίφραγμα μετατοπίζεται… Τον τρίτο χρόνο παρουσιάζεται ο γείτονας και του ζήτησε εξηγήσεις… Μα και τα χαρτιά του γείτονα δεν ήσαν σαφή και καθαρά και η υπόθεσις ετάφη στα αρχεία των δικαστηρίων!
…
Ο οικοπεδοφαγικός σύμβουλος, γνωστός και στην περιφέρειά του, δεν ζει πλέον. Επήρε, τελικώς, τη γη που του ανήκει: Δυο μέτρα… οικόπεδο! Αυτό που σε τελευταία ανάλυση, δικαιούται κάθε άνθρωπος, είτε οικοπεδοφάγος είναι, είτε όχι!..»

(Από το βιβλίο μου “Αθήνα, ζεις; Η πόλη που έφυγε, η πόλη που μένει”, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2006).