του Πέτρου Καπερναράκου
Στην προσπάθειά τους να προστατευθούν από το σεισμό αγκαλιάστηκαν και αυτή ήελε να είναι η τελευταία τους αγκαλιά, καθώς ένας τοίχος τους έκοψε το νήμα της ζωής στην ηλικία των δεκαπέντε ετών! Περνούσαν από το στενό δρομάκι πολλά παιδιά για να πάνε στα σπίτια τους! Τα άλλα πρόλαβαν και βγήκαν στον ανοιχτό χώρο!Ο Άρης και η Κλαίρη όμως όχι! μας μεταφέρει δικός μας άνθρωπος που διδάσκει στο Πυθαγόρειο. Οι διασώστες με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό τους έψαχναν τα χαλάσματα για να εντοπίσουν και να διασώσουν τα δυο παιδιά! όταν τα εντόπισαν δούλευαν εντατικότερα για να τα βγάλουν από τα μπάζα που τα είχαν καταπλακώσει, ελπίζοντας να ακούσουν μια φωνή να καλεί σε βοήθεια, μια ανάσα να τους γαργαλάει το αυτί, ένδειξη ότι αυτά τα παιδιά είναι ζωντανά!Μα τίποτα όμως!η ζωή είχε πετάξει μακριά τους, είχε πάει σε άλλη γειτονιά να κατοικήσει, αφήνοντας εκεί στο στενό δρομάκι τα άψυχα κορμιά τους! Οι μανάδες τους και οι δικοί τους άνθρωποι τα έψαχναν παντού, ελπίζοντας να τα βρουν ζωντανά μετά από αυτό το κτύπημα του Εγκέλαδου! μα τίποτα όμως πουθενά! Μέχρι που τα βρήκαν αγκαλιασμένα, θέλοντας το ένα να προφυλάξει το άλλο!
Ο πυροσβέστης Γιώργος Μιαούλης αντίκρισε πρώτος τα δυό παιδιά και μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star και στην Άννα Λίτινα δήλωσε «Μόλις απεγκλωβίσαμε δυο παιδιά. Ολοκληρώθηκε η επιχείρηση, στην οδό Μισάρχου, όπου και ανασύραμε από τα ερείπια και τις σορούς των δυο παιδιών. Υπήρχε κατακρήμνιση μιας ξύλινης στέγης και πέτρες από παλιό κτίριο που είχε πλακώσει τα παιδιά… Είμαστε φορτισμένοι ψυχολογικά γιατί έχουμε οικογένειες και παιδιά»! Τα πολλά λόγια περιττεύουν! Ας ευχηθούμε όλοι μας να μην ξανάρθουν ποτέ τέτοιες εικόνες στα μάτια μας!

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.