Καληνύχτα σας….. του Άκη Τσελέντη

Απόψε η ανάρτηση μου με την Καληνύκτα μου θα έχει διαφορετικό χαρακτήρα, πιο συναισθηματικό χωρίς τις πολιτικές και επιστημονικές επισημάνσεις που σας έχω συνηθίσει.

Αιτία είναι ότι ερχόμενος από την Πάτρα στην Αθήνα στο ραδιόφωνο άκουγα στα Παραπολιτικά την υπέροχη αγαπημένη μου μουσική εκπομπή του Νίκου Μουρατίδη που είχε αφιέρωμα για τη δεκαετία του 60.

Πραγματικά ήταν μια δεκαετία όπου και Νόμπελ πήραμε και Όσκαρ πήραμε και ζήσαμε μια διαφορετική Ελλάδα.

Μια Ελλάδα που κοιμόμαστε με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες που μύριζε βασιλικό και γιασεμί που παίζαμε στις γειτονιές, μια Ελλάδα που ακούγαμε την υπέροχη μουσική του Γιάννη Σπανού και του Μάνου Χατζηδάκι.

Δυστυχώς όλα αυτά σήμερα έχουν αλλάξει, οι υπέροχες Ελληνικές μορφές με τα καθαρά μάτια και το χαμόγελο αντικαταστάθηκαν από προβληματικά πρόσωπα και καχύποπτα μάτια που αντικατοπτρίζουν την αγωνία τους για επιβίωση σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Οι γειτονιές μας ποια χαρακτηρίζονται από ηχορύπανση, από μόλυνση και από ξενόφερτη κυρίως παραβατικότητα, τόσο που δεν τολμάμε να ανοίξουμε ούτε τα παράθυρα μας.

Σε αρκετές περιοχές συναντάμε πιο πολλούς λάθρο εισβολείς (σε όποιον αρέσει εγώ έτσι τους αποκαλώ) παρά Έλληνες. Τα πεζοδρόμια μας γέμισαν άστεγους και πρεζόνια. Οι γαργαλιστικές μυρωδιές της Ελληνικής κουζίνας αντικαταστάθηκαν από μυρωδιές Αραβικών και Ινδικών καρυκευμάτων.

Τα φρεσκοπλημένα ρούχα των περαστικών που μύριζαν πράσινο σαπούνι αντικαταστάθηκαν σε αρκετές γειτονιές του κέντρου με κελεμπίες και ακάθαρτες φορεσιές διάφορων μαυριδερών τύπων ενώ αυτό το μεθυστικό άρωμα λεμονιού που τότε αγοράζαμε στα περίπτερα με το όνομα Μενούνος αντικαταστάθηκε με αραβικά πατσουλιά.

Αυτά τα ρομαντικά πάρτι που ερωτευόμασταν και λικνιζόμασταν στους ρυθμούς των Ολύμπιανς του Πασχάλη του Δάκη και τόσων άλλων ποπ ειδώλων της εποχής αντικαταστάθηκαν με ξεσαλώματα σε μπαράκια παρέα με αλκοόλ και πρέζα.

Εκείνη την περίοδο στα Ελληνικά νοικοκυριά ακούγονταν από τα ανοιχτά παράθυρα τραγούδια με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη και τόσους πολλούς άλλους έντεχνους τραγουδιστές ενώ σήμερα κυριαρχούν κατώτατης ποιότητας εκπομπές της Trash TV.

Τα σχολεία μας γέμιζαν από ξέγνοιαστους επιμελής μαθητές με τις μπλε ποδιές τους που δεν ήξεραν τι σημαίνει κατάληψη και τα σύμβολα της νεολαίας μας ήταν διαφορετικά από τα σημερινά όπου αναδεικνύονται σαν πρότυπα διάφορα αμφιβόλου ηθικής υποκείμενα με έντονο πολιτικό και επαναστατικό μανδύα. Το σύνθημα ψωμί παιδία ελευθερία κατάντησε ουσίες αγραμματοσύνη και αναρχία.

Δυστυχώς όλα αυτά χάθηκαν με την χούντα και μετά με την νοοτροπία του ζιβάγκο όπου αντιστράφηκε η πυραμίδα των αξιών στη παιδεία και όχι μόνο.

Θα ήθελα πολύ να ζούσα σε εκείνη την Ελλάδα η οποία δυστυχώς δεν θα ξανάρθει…. Ίσως απόψε την επισκεφτώ στα όνειρά μου.

Σας καληνυχτίζω με ένα mix από τραγούδια της Πόπης Αστεριάδη εκείνης της εποχής

το αγαπημένο μου «το Καλοκαίρι εκείνο» με το Νίκο Αντωνίου.

Και φυσικά των Ολύμπιανς