Στης νύχτας το αποκορύφωμα,
και στου ονείρου την πορεία την τρελή,
σαν πεφταστέρι ήρθε μία έμπνευση
εικόνα όμορφη, και στο μυαλό μου μια φωνή.
Γράψε ..μου είπε ..για φεγγάρια χάρτινα,
γράψε για ψεύτικες ακρογιαλιές,
για δάκρυα σε μάτια πράσινα,
για πονεμένες άδειες αγκαλιές.
Γράψε.. μου είπε.. για ξωτικά και για νεράιδες,
πού στήνουν τις νυχτιές τρελό χορό
πού τα μαντήλια τους χαρίζουν σε βαρκάρηδες
στο φως των αστεριών το δειλινό.
Θυμάσαι εκείνο το αγριολούλουδο,
που γύρω του οι μέλισσες πετούσαν?
εκείνα τα σπουργίτια στο μπαλκόνι σου,
που μέσα στο χιονιά ,φωλιά ζητούσαν?
Γράψε γι’ αυτά, ή γράψε για έναν πόλεμο,
όχι απ’ αυτούς που ρίχνουνε τορπίλες, ούτε βόμβες.
για πόλεμους ,που μοιάζουν με γιορτή, με χαρτοπόλεμο,
μα ,που τα θύματά τους είναι πάντοτε εκατόμβες.
Γράψε και άκου, ακούς το χειροκρότημα;
για σένα είναι, είσαι λένε μέγας ποιητής
άλλος ,δεν θα’ χει γράψει τέτοια όμορφα,
εσύ θα είσαι ο πρωταγωνιστής!
Ένα κουδούνισμα στον κόσμο απευθύνεται
κάντε ησυχία, να μιλήσει ο εμπνευστής.
Και σεις κυρία που ζητάτε ένα αυτόγραφο,
δεν προλαβαίνει τώρα, για τέτοια ο ποιητής..
Βιάσου, και γράψε, πριν η έμπνευση τελειώσει,
η νύχτα φεύγει, σβήνουν τ’ αστέρια , έρχεται η αυγή.
το χειροκρότημα ,ίσα που ακούγεται ,αφουγκράσου,
μαζί με το όνειρο, φεύγει η δόξα του μεγάλου ποιητή.
Μένει μετέωρη στο χέρι τώρα η πένα,
που πήγαν όσα είχα στο μυαλό;
Εγώ, ο μέγας ποιητής χωρίς εσένα,
γλυκό μου όνειρο, είμαι ένα κούτσουρο στεγνό……
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.