Πέτρες που τοιχούν κι ανασαίνουν… του Αντώνη Καπετάνιου

«…και στρέφοντας μέσα στο φως άξαφνα είδα
τέσσερα μελαψά στην όψη αγόρια
οπού φυσούσαν κι έσπρωχναν, έσπρωχναν κι έφερναν
κομμάτι γης φτενό ζωσμένο στην ξερολιθιά
όλο όλο εφτά ελαιόδεντρα
κι ανάμεσό τους γέροντας έμοιαζε βοσκός
το πόδι του ξυπόλυτο πάνω στην πέτρα».

(«Η αποκάλυψη», από τη «Μαρία Νεφέλη», Οδυσσέας Ελύτης)

Η αλήθεια της ζωής, πλέρια αποκαλύπτεται κει οπού ο άνθρωπος με τη γη ανατράφηκε κι έφτιαξε πολιτισμό. Κει οπού η ανάγκη και η λογική, το πνέμα κι ο σκοπός, έκαμαν τον άνθρωπο – δημουργό να συμπράξει με τη γη, γι’ αυτήν να κοπιάσει και με τα στοιχεία της ν’ αρμοστεί. Τον έφεραν να ορίσει γονιμοποιό αρχή στον τόπο, κεντρόφυγα να τον αναζητήσει και να πνοηθεί γήινα.
Παίρνοντας ο Έλληνας το ακρόγωνο λιθάρι της δημιουργίας, μέστωσε με τη γης γενόμενος Δωριέας της πράξης, λειτουργώντας πα στη βιοτική βάση της ζωής. Ως τέτοιος, έκαμε ριζολίθι τα έργα του, για να βαστηχτεί από τούτα η ζωή˙ καθώς, θεμέλιο της γης, ρίζα της, γένεται ο στεργιωμός τους…
Ήταν η εποχή που οι θείοι ξωμάχοι της ελληνικής υπαίθρου στήναν τον πολιτισμό της πέτρας, εγκαθιστώντας και διανύοντας την περίοδο της Μεγάλης Δικαιοσύνης της γης.
Η πέτρα, ζωντανή στον προορισμό της από τον «ποιητή» άνθρωπο, σύντονη του σκοπού και θέμελη της ιδέας, γένεται θεοφόρα στα χέρια του κι αποκτά αναπνιά στα έργα του, που νοιώστηκαν τη ζωή και την έφτιαξαν στο πάλε της.
Στην πέτρα την ηλίβατη «μιλάει» η γης˙ στην ξερολιθιά χτυπάει ο παλμός της αχαμνής μα έμπλεης και πλέριας ζωής…

(από το βιβλίο μου “ΛΙΘΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ. Τοιχίζοντας και διευθετώντας το φυσικό χώρο…”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2018,https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=49135