Υπό τον γέρο-πρίνο… του Αντώνη Καπετάνιου

(…)
Ένοιωθες τον μνημειακό πρίνο νάναι γερά γαντζωμένος στη γη, βαθιά της, να φτάνει στα μύχιά της, ν’ απαιτεί το δέσιμό του στο κορμί της, νάναι το σφίξιμό του η ανάγκη του για ζωή ̇ νάναι το δικαίωμά του αυτό. Την αγκαλιάζει ασφυκτικά κι έχει αρραγή κι αδιάσπαστο δεσμό μαζί της, που λες πως εάν έσπαγες τούτο το δεσμό θάχες βαριά αμαρτήσει διότι διέσπασες την αγία σχέση της γης με το στοιχείο της!
Το ροδάμι του ήταν το βάλσαμο του αλλοτινού καιρού και τα βελανίδια του η τροφή των οικόσιτων ζώων του χωριού. Το δάσος ήταν η πηγή του τόπου με τις προσφορές του και τα προϊόντα του, γι’ αυτό και η κοινωνία του χωριού ήταν στενά συνδεδεμένη μαζί του κι είχε αναφορά σε αυτό –είχε δέσιμο συναισθηματικό μα και βιοτικό–, κάτι που σήμερα δε συμβαίνει, λόγω της απεξάρτησης των ανθρώπων, ακόμα κι αυτών του χωριού, από τη φύση! Σήμερα ο πρίνος στέκει κει ως σύμβολο, ως «σημαία» του τόπου. Αποτελεί αξία, είναι η διασύνδεση της κοινωνίας με το παρελθόν της, η αναφορά της στις ρίζες.
Οι φίλοι μας ερχόμενοι σ’ επαφή μαζί του αισθάνθηκαν δέος, σεβασμό, έκσταση. Ευρισκόμενοι από κάτω του σταύρωσαν ασυναίσθητα τα χέρια και θαρρείς, έτσι στεκάμενοι, ότι τον προσκυνούσαν, νοιώθοντάς τον ως κάτι το ιερό που έπρεπε να του απονεμηθεί τιμή αγίου. Άγγιξαν τον κορμό του περιεργαζόμενοι τις «ρυτίδες» του κι άφησαν τους γυρτούς του κλάδους με τα αυχμηρά του φυλλαράκια να γδάρουν τρυφερά το πρόσωπό τους, και ως φίλημα να το αισθανθούν, να νοιώσουν το σούρσιμο της αιωνόβιας φύσης πάνω τους, και με τα σημάδια της να συσταθούν ως μέτοχοι στο μυστήριό της. Ένοιωσαν τούτη την ένωση ως ηλέκτρισμα ψυχής, ως ενστάλαξη του παρελθόντος μέσα τους και ως απολαβή ζωής.
Είναι λοιπόν φίλοι μου και ηρώο κι εκκλησιά το δένδρο‐μνημείο του δάσους, καθώς η ιστορία μαζί με τη θρησκεία το ανάγουν σε σύμβολο σύμφωνα με το καταστατικό των αρχών τους. Και δεν απαιτείται επίσημη τελετή γι’ αυτό, δεν απαιτείται η ανάδειξή του σύμφωνα με το κανονιστικό λειτουργικό των δύο θεσμών, αλλά αρκεί που το αισθάνεσαι σε αυτό το επίπεδο και το νοιώθεις αξιακά σύμφωνα με τη φύση του. Προσλαμβάνοντάς το έτσι καταλήγεις να νοιώθεις το μεγαλείο της ζωής που η φύση σού προσφέρει. Λέγω λοιπόν φίλοι μου, εγώ ο αφηγητής σας, προτρέποντάς σας: τιμήστε, τιμήστε τη φύση στον υπέρ βαθμό που της πρέπει ̇ αφήστε έτσι το μέσα σας να εκφραστεί σύμφωνα με την αίσθησή σας για τον τόπο…

(από το βιβλίο μου “Αναζητώντας την Ενδοχώρα”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2020,https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=53486