Το χαμένο λιμάνι!…….. της Ρούλας Κτενά!

Τα όνειρά μου διαβατάρικα πουλιά
οι σκέψεις μου, καράβια σε φουρτούνα
Άρμενα σήκωσα μια νύχτα στ’ ανοιχτά
μα η ζωη,με ξώκειλε στα βράχια με μια σκούνα.

Έψαχνα φάρο να με βγάλει σε λιμάνι
να φτιάξω σπίτι , νά’ χω απάνεμη φωλιά
όμως με πιάσανε μια νύχτα οι πολιτσμάνοι
και μου’πανε πως ψάχνω αχαρτογράφητα νησιά.

Κοίταξα,τα πανιά όλα σκισμένα
η Άγκυρα σπασμένη στο βυθό.
Μπροστά μου ,στην ακτή ,κεριά αναμμένα
νεράιδες γύρω τους πετούσανε αετό.

Στον ουρανό,ολόγιομο φεγγάρι ανατέλλει
τα άστρα, παίζουν με τα σύννεφα κρυφτό
δυό στραβοκάβουρες χορεύουν τσιφτετέλι
και τα κοχύλια ,τους κρατάνε το Ρυθμό.

Εγώ, εκεί,στο βράχο ξεχασμένος
να τρέμω στον νυχτερινό νοτιά.
Να σκέφτομαι , είμαι καταραμένος,
ή το μυαλό μου, αρρώστησε βαριά.

Θέλω να φύγω μα τα πόδια δεν κουνάνε,
σαν πεταλίδες κολλημένα καταγής.
Έχω παγώσει , κι όλα μέσα μου πονάνε,
σκούζει η θάλασσα, φωνάζει,μην αργείς.

Απλώνω χέρια ,κάνω σήμα στις γοργόνες,
ζητώ βοήθεια,να με βγάλουν στη στεριά.
Δικούς τους έχουν νόμους και κανόνες,
μου τραγουδούν,μου κλέβουν δύο φιλιά.

Τους παραδίνομαι, και με τραβούν στα βάθη,
νιώθω,να χάνομαι συγχρόνως και να ζω.
Με γλύτωσαν απ’ της ζωής τα πάθη,
με ‘κάναν καπετάνιο , αρχηγό.

Κάθε ξημέρωμα,με βγάζουνε στο βράχο,
για το χαμένο μου λιμάνι τραγουδώ.
Τις νύχτες ,στα βαθιά νερά γυρίζω,
άγκυρα ψάχνω για καράβι μαγικό…….