Της μοναξιάς μου σύντροφος! αφιερωμένο…..

Σ’ αυτό το χώρο το μικρό σε τούτη δω την άκρη

θέλω απόψε μάτια μου να αφήσω ένα δάκρυ!

έχω τα μάτια κόκκινα στεγνώσανε τα χείλη

κομματιασμένη η καρδιά με διαπερνάνε ρίγη!

ίσως παιγνίδι νάτανε της μοίρας μου γραφτό

να χάσω την αγάπη μου και νάμαι μοναχός!

η μοίρα αυτή η άδικη με γέμισε με πόνο

μου πήρε την αγάπη μου απ΄τον δικό μου κόσμο!

μα μ’ αφησε ολομόναχο στης μοναξιάς την μπόρα

για να παλέψω στην ζωή πως μ’εχει χρόνια τώρα!

τα πρόσωπα είναι σκυθρωπά μεσ το δικό μου σπιτικό

μου χει στερήσει την χαρά με τρόπο άδικο σκληρό!

μου χει στερήσει τις φωνές τρεχαλητά και αγκαλιές

δεν κελαηδάνε τα πουλιά είναι κρυμμένα στις φωλιές!

μεγάλωσα και ανάστησα δυο όμορφα αγγελούδια

τα πρόσεχα τα φρόντιζα και μοιάζαν με λουλούδια!

μέσα σε κήπο πλουμιστό μ’ όλης της γης στολίδια

περπάταγαν χορεύανε επαίζανε παιχνίδια!

και γω τρεχάτος γύρναγα μετά απ την δουλειά μου

να πάρω τις γοργόνες μου σφικτά στην αγκαλιά μου!

μια μαύρη μέρα ήτανε εκείνη η δευτέρα

που ο χάρος μου τις άρπαξε για να τις πάρει πέρα!

για να τις πάρει μακριά μέσα στις γης τα βάθη

και να στερήσει ομορφιά απο της γης την πλάση!

εγώ όμως του έταξα να πάω να τον έβρω

να του κρεμάσω την καρδιά απάνω σε ένα δέντρο!

να τηνε φάνε τα πουλιά τα όρνια τα γεράκια

να μην στερήσει την ζωή απ’αλλου τα παιδάκια!