Κραδαίνει ο Δον Κιχώτης το κοντάρι
τους ανεμόμυλους του νου του να γκρεμίσει
πιστός ο Σάντσο αποδείχτηκε στρατιώτης
Κι η Δουλτσινεα μήνυμα του στέλνει να γυρίσει.
Ακριβοδικαιος , πιστός στα ιδανικά του
ταγμένος να νικήσει τους κυκλώνες
το άδικο ποθεί να εξαφανίσει
την άνοιξη γυρεύει στους χειμώνες.
Καβάλα στ’άλογο του ταξιδεύει
φίλος και σύντροφος ο γείτονας του
για την αγάπη του μαζεύει ανεμώνες
και τις μαδάει κάθε βράδυ στα όνειρα του.
Θέλει μια μέρα να γυρίσει πίσω
στην αγκαλιά της Δουλτσινεας να κουρνιάσει
μα, τον κρατά ο όρκος που’χει δώσει
το έγκλημα αυτός να εξεχνιασει.
Γλυκέ,αγνε μου, Δον Κιχώτη!
πώς πιαστηκες στου ονείρου την παγίδα
τούτος ο κόσμος θάναι πάντοτε εχθρός σου
στην καταιγίδα θα χαθείς χωρίς πυξίδα!!…..
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.