Δασεργάτες: ο αόρατος στρατός που ”κόβει την ανάσα” του θεριού!

Χαμηλή μουσική, καφεδάκι, η οικογένεια τραγουδάει το τραγούδι από το cd και εγώ οδηγώ ήρεμα μέσα στο δάσος παίρνοντας βαθιές ανάσες οξυγόνου! Βγαίνοντας από την στροφή, ένας τύπος με μπλέ φόρμες και ένα σήμα στην αριστερή μεριά του στήθους, μου κουνάει κόκκινο σημαιάκι!
-Καλημέρα τον χαιρετάω!
-καλημέρα μου απαντά!
-συμβαίνει κάτι; ρωτάω
-οι δασεργάτες πυροπροστασίας κόβουν κλαδιά, μου απαντάει!
-Μπορώ να δω; ρωτάω
-αφήστε το αυτοκίνητο εκεί στο άπλωμα και περπατήστε με τα πόδια πενήντα μέτρα, μου αποκρίθηκε!θα τους δείτε!
Παιδί της πόλης, εγώ, δεν είχα ακούσει άλλη φορά για δασεργάτες! ερωτήματα ήρθαν στο μυαλό μου!
Αφού προχωρήσαμε λίγα μέτρα, είδαμε μια ομάδα ανθρώπων να δουλεύουν αρμονικά!
Μπροστά πήγαιναν τρεις κύριοι με μηχανήματα που έκοβαν τα χόρτα στην γη, πιο πίσω άλλη ομάδα με μακριά πριόνια έκοβαν χαμηλά κλαδιά μέχρι περίπου τα δυόμισι μέτρα! άλλη ομάδα με βαριά βενζίνοπρίονα σκαρφαλωμένοι σε σκάλες έκοβαν τα πιο χοντρά κλαδιά και η τελευταία ομάδα μάζευε ότι ήταν κομμένο κάτω, τα φόρτωνε σε ένα φορτηγάκι και προφανώς τα μετέφεραν κάπου!
Μείναμε αρκετοί ώρα να τους χαζεύουμε, καθώς στα μικρά άρεσε όλη αυτή η εικόνα που έβλεπαν! Βουητό από τα μηχανήματα, κλαδιά που έπεφταν, εργάτες να σηκώνουν βαριά ξύλα και να τα βάζουν στο φορτηγάκι!
Άρχισαν να παρομοιάζουν το κάθε τι! Να ο Σπαιντερ Μαν σηκώνει το βαρύ κορμό! Κοίτα κοίτα ο Μπατμαν κόβει εκείνο το μεγάλο κλαδι! και πολλά άλλα τέτοια σχόλια!
Μετά από αρκετή ώρα ξαφνικά ακούστηκε μια σφυρίχτρα και απόλυτη ησυχία! Σταμάτησαν τα μηχανάκια, οι εργάτες ήρθαν κοντά στο φορτηγάκι, ακούμπησαν τα εργαλεία τους στο έδαφος και άρχισαν να τινάζονται για να φύγουν από πάνω τους τα πριονίδια και οι σκόνες!
– Μισή ώρα για καφέ, είπε ο κύριος, που τόση ώρα τον βλέπαμε να κοιτάει τους υπόλοιπους, και να δίνει κάποιες εντολές!
Προφανώς θα ήταν ο επικεφαλής! Ήρθε κοντά μας, κρατώντας ένα κύπελλο με καφέ, μας χαιρέτησε και πριν προλάβουμε να πούμε εμείς κάτι, άρχισαν τα μικρά τις ερωτήσεις!
Τι κάνετε; γιατί το κάνετε; πότε το κάνετε;
Ο κύριος πήρε ένα σοβαρό ύφος και μας είπε! – Για καθήστε κάτω όλοι για να κάνουμε το μάθημα της δασοπροστασίας!
Εμείς καθίσαμε πρώτοι για να δώσουμε το καλό παράδειγμα!
Ο κύριος μας εξήγησε με λίγα λόγια ότι καθαρίζουν το δάσος και κόβουν χόρτα και χαμηλά κλαδιά γιατί σε περίπτωση πυρκαγιάς η φωτιά δεν θα βρίσκει ”φαγητό” να φάει για να κάνει μεγάλες φλόγες και να κάψει τα δέντρα!
Ο μικρός Νικολής ρώτησε λοιπόν τον κύριο! – γιατί το μάθημα της δασοπροστασίας δεν το έχουμε στο σχολείο κύριε;
Γιατί να μην υπάρχει ένα μάθημα που να μιλάει για το δάσος, για τα δέντρα, για τα πουλιά;εγώ θα κάνω παράπονα στην διευθύντρια συνέχισε ο Νικολής σοβαρός!
Βλέποντας εγώ τον κύριο να κοκκινίζει ελαφρά μη έχοντας να δώσει απάντηση, είπα στον Νικόλα! θα τα μάθετε μεγαλώνοντας! θα φροντίσει το σχολείο σας γι αυτό! σηκωθήκαμε και φύγαμε χαρούμενοι γιατί αυτή η βόλτα μας άρεσε πολύ και μάθαμε και κάτι χρήσιμο!
Αγαπητοί μου αναγνώστες αυτή είναι μια φανταστική ιστοριούλα με πραγματικά όμως γεγονότα!
Σε ένα δάσος με την πάροδο του χρόνου ξεραίνονται φύλλα, σπάνε κλαδιά από τον αέρα, ξεραίνονται χόρτα, εμείς οι αμελείς και απρόσεχτοι πετάμε σκουπίδια και γενικά υπάρχει στο έδαφος πολύ εύφλεκτο υλικό!
Και σας ερωτώ; Πόσοι από εμάς φιλοτιμηθήκαμε να πάμε να καθαρίσουμε μια σπιθαμή γης στο διπλανό μας δάσος; η στον δρόμο στην άκρη του χωριού; η να πάμε να κόψουμε πέντε κλαδιά που εμποδίζουν το διάβα μας; αν όχι κανείς είναι πολύ λίγοι αυτοί που το κάνουν! Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορείς να πας και να κόψεις κλαδιά μέσα στο δάσος! Εκεί και καλό να θέλεις να κάνεις στον εισαγγελέα κατηγορούμενος θα βρεθείς!
Γι αυτό υπάρχουν οι δασεργάτες! άνθρωποί εκπαιδευμένοι, που ξέρουν τι θα κόψουν, πως θα το κόψουν, και που θα το αποθηκεύσουν γι να το κάψουν όταν αυτό θα επιτραπεί!
Δυστυχώς όμως από όλους αυτούς τους καρεκλοκένταυρους που υπηρετούν στο υπουργείο Περιβάλλοντος δεν έχει σκεφτεί την πρόληψη και όχι την πυρόσβεση! δεν έχουν σκεφτεί ότι περισσότερο ωφέλιμο είναι ένα ζωντανό δάσος από ένα καμένο δάσος! δεν έχουν σκεφτεί ότι σε ένα καμένο δάσος με πεύκα δεν μπορώ να ξαναφυτέψω πεύκα γιατί μία των ημερών θα καούν και αυτά!
Ανεγκέφαλοι, ανίκανοι θα έλεγα εγώ να διαχειριστούν το φυσικό περιβάλλον, με μια μικρή εξαίρεση ανθρώπων που σπούδασαν δασικές επιστήμες γιατί αγαπούν το δάσος και το σέβονται! Λίγοι αυτοί και χάνονται στων πολλών την αμάθεια και την μπόρα!