Ξυπόλητη κομπανία! της Ρούλας Κτενά

Περπάταγε ξυπόλυτος στους βρεγμένους δρόμους ο Γιώργης
και το γέλιο του, γάργαρο νερό, ποταμάκι που κατεβαίνει τραγουδώντας την πλαγιά
Στους ώμους ονείρατα και σχέδια μικρομέγαλα,για το αύριο που έρχεται..
Κοίταξε τον ήλιο που ετοιμαζόταν για την σημερινή του αυτοχειρία και άνοιξε το βήμα
Η παρέα περίμενε και όπως πάντα, ήταν αργοπορημένος.
Τα πόδια του σκονισμένα…ο δρόμος φταίει… σκέφτηκε,και τύλιξε πάνω στο κορμί του
την τρύπια του ζακέτα(να’ναι καλά εκείνη η κυρία που δεν την πέταξε παρά την κρέμασε στον κάδο)
Έφερε τα δάχτυλα στα μαλλιά του και τα χτένισε με γρήγορες κινήσεις
Α!! όλα κι όλα!!
Ξυπόλητος μεν, όμορφος δε!
Κυκλοφορούν και κορίτσια στην παρέα!
Μαζί με το λαχάνιασμά του , ήρθε στ, αυτιά του η φωνή τους
_Ελα ρε! εσένα θα περιμένουμε??
_Σιγά, εντάξει,μην βαράτε όλοι μαζί..με δυσκόλεψαν λίγο τα κορδόνια σήμερα…..
Κοίταξαν όλοι τα γυμνά τους πόδια….
_Απο τον ίδιο τσαγκάρη ψωνίζουμε ….σχολίασε κάποιος..
Ακολούθησαν φάπες, πειράγματα και γέλια συνεχίζοντας τον δρόμο τους
Σημερινός προορισμός?
Μα πού αλλού?Στο λιμανι!
Κάθε μέρα κι ένα ταξίδι.
Ήταν η σειρά του να διαλέξει, ήταν ο καπετάνιος σήμερα!
_Ε,καπετάνιε! φώναξε η Σοφία
Κοίτα να είναι κοντινότερο το σημερινό ταξίδι!
_Γιατί?σε πιάνει η θάλασσα??…αντιγύρισε ο Βασίλης το πειραχτήρι της παρέας…
_Οχι, αλλά να!
Χτες που άργησα να πάω σπίτι,μου ζωγράφισε ο πατέρας τις Μπαχάμες με την βίτσα..
Ακόμη φαίνεται ο χάρτης στην πλάτη μου….
Γέλασαν όλοι και το παιδικό τους γέλιο, ταξίδεψε μακρυά , μαζί με την ψυχή τους,
με τα όνειρά τους,με το μεγάλο καράβι που μόλις σήκωσε άγκυρα……..