Τοίχους στο νερό έστηνε κάποτες ο άνθρωπος, φράγματα ύψωνε στη φύση, για να στέργει και να πορεύεται μαζί της στον άμετρο αγώνα της ευθύνης. Δεν ήθελε να την τιθασεύσει, μήτε να την αποδυναμώσει, για νάν’ ο κυρίαρχος της δύστυνης αταξίας που δημιούργησε. Το ηρέμισμά της επεδίωκε, για το κακό που έκαμε χρόνους πριν και δεινώς το πληρώνει: να καταπνίγεται στους στροβίλους της διότι ξεθεμελίωσε τη γης και την απογύμνωσε, αφήνοντάς την συλλημένη και ξέρηχη. Εξαγνισμός θα λέγαμε η πράξη του, για το καλό του, για τη συνέχειά του˙ μία σπονδή στη φύση, στη χλοοφόρο γυνή που έθιξε και την έκαμε να τον «τιμωρεί» −καθώς αυτή θυσιάστηκε στην πορεία προς το απροσδιόριστο της ανθρώπινης εξέλιξης!
Στη νέα αυτή θεώρηση του ανθρώπου, δε θέλονταν η φύση πλια στο μέτρο του, αλλά με το μέτρο της ήθελε να πάγεται˙ να πορεύεται μαζί της και με τα στοιχεία της να μην αντιπαλεύεται. Γι’ αυτό και τη φύτευε, και την έστηνε, κι έφτιαχνε φράγματα˙ όχι ενάντιά της μα θέμελά της. Η δασική υπηρεσία εν προκειμένω εκπροσωπούσε το νέο άνθρωπο σε αυτό του το έργο. Κι ήταν τα φράγματα που έφτιαχνε πλήρη ποιήσεως, πλήρη συναισθημάτων και σκοπού… –δηλαδή, έργα της τεχνικής, της πρακτικής και της τέχνης˙ πρωτίστως δε, έργα της επιστήμης. Διότι ήθελε το φυσικό χώρο να τον κραταιώσει, να τον εμπλουτίσει, να τον μορφώσει, και να τον ωραιώσει πάλε −ως ορεοπλάστης κι ωραιοπλάστης θαρρείς…
Φράγματα τέτοια, της ζωής και του πολιτισμού, δε φτιάχνει ο άνθρωπος σήμερα, τοίχους δε στήνει της ζωής, καθώς δεν εννοεί τη γης σύμφωνα με το μέλλον του, αλλά ξέχωρά του!..
(από το βιβλίο μου “ΛΙΘΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ. Τοιχίζοντας και διευθετώντας το φυσικό χώρο…”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2018,
https://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=49135

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.