Κοίτα το δάσος της ντροπής σου
κοίτα το δάσος της οργής
πώς το κατήντησες αχρείε
μας το εστέρησες νωρίς.
*
Ήταν το δάσος της ψυχής μου
το δάσος της υπομονής
κάθε βλαστάρι του μια ελπίδα
κάθε σκιά του λυτρωτής.
*
Κόπιαζα να το περπατήσω
μέρες ατέλειωτες θαρρείς
μες την ανάσα του πνιγόμουν
μες την ανάσα της ζωής.
*
Κάτω απ’ τον ίσκιο του κρυβόμουν
ήμουν του κόσμου τρυγητής
έβλεπα κι αφουγκραζόμουν
ωσάν της φύσης μαθητής.
*
Χρόνια αγάπης, χρόνια τέρψης
που χάθηκαν σε μια στιγμή
όταν πυρπόλησες το δάσος
οπού είχε τόπο η ψυχή.
*
Τώρα περνώ το μονοπάτι
εκεί που ο ήλιος για να μπει
ήθελε κόπο να τρυπήσει
τη φυλλωσιά και να σταθεί
πάνου στη γη, να τη φωτίσει
μ’ αυτή τη γη να ενωθεί.
*
Κι είναι το μονοπάτι μαύρο
γύρω καπνίζουν οι κορμοί
οι σκελετοί των άδειων δένδρων
θλιμμένοι στύλοι στη σιωπή˙
ο θάνατος τα πάντα σέρνει
σε μιαν αλλόκοτη φυγή.
*
Μυρίζει πένθιμα ο αγέρας
η στάχτη σκόρπια ακινητεί
το μαύρο πέπλο του θανάτου
βαρύ εσκέπασε τη γη˙
στο στοιχειωμένο τούτο δάσος
να μην πατήσεις θηρευτή.
*
Κοίτα το δάσος της ντροπής σου
κοίτα το δάσος της οργής
πώς το κατήντησες αχρείε
μας το εστέρησες νωρίς.
(από την ποιητική μου συλλογή “ΚΛΗΡΑ”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2017,
http://www.bookstation.gr/Product.asp?ID=41319)

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.